Μία υπέροχη εκδήλωση – αφιέρωμα στον Γιώργο Λιθαδιώτη, τελευταίο φανοποιό της Σκοπέλου

Μία υπέροχη εκδήλωση με θέμα την ιστορία της σκοπελίτικης Φανοποιείας, παρουσίασε στην κατάμεστη αίθουσα του «Ορφέα», η φοιτήτρια του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων, Τμήμα Τεχνολογίας Ήχου Και Μουσικών Οργάνων, Ναταλία Λιθαδιώτη μιλώντας, αλλά και προβάλλοντας ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον τελευταίο  φανοποιό της Σκοπέλου, τον πατέρα της Γιώργο Λιθαδιώτη.

Στην ομιλία της η Ναταλία, απευθυνόμενη σε όσους δεν έζησαν στην Σκόπελο πριν τη δεκαετία του ’70,  είπε:

«Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν η Σκόπελος, ή γενικά όλος ο κόσμος, αν δεν υπήρχε το ηλεκτρικό ρεύμα;  Θα χρειαζόμασταν σε καθημερινή βάση φανάρια για να βλέπουμε.  Οι δρόμοι θα φωτίζονταν από τα παραδοσιακά φανάρια που φτιάχνει ο μπαμπάς μου. Βέβαια  θα υπήρχε ακόμη και το επάαγγελμα του φανοκόρου, ο  οποίος άναβε και έσβηνε τα φανάρια του δημοτικού φωτισμού.

Μήπως έχετε αναρωτηθεί πως θα ήταν η ζωή μας, αν δεν υπήρχε η βιομηχανία; Αν δηλαδή δεν υπήρχαν οι μεγάλες αλυσίδες εμπορικών καταστημάτων, που μας προμηθεύουν διάφορα προϊόντα. Φυσικά θα εξαρτόμασταν ακόμη από τους τεχνίτες του τόπου μας, θα έπρεπε να παραγγείλουμε τις οικιακές συσκευές μας από τον φανοποιό, τον  αγγειοπλάστη ή τον μαχαιρά.

Έχετε σκεφτεί ποτέ λοιπόν, πώς ήταν η Σκόπελος τον περασμένο αιώνα;

Εγώ προσωπικά, μέχρι να διαβάσω το βιβλίο «Κατακαημένε Σκόπελε…» από το λαογραφικό αρχείο της Μέλπως Μερλιέ, στοιχεία του οποίου χρησιμοποίησα και στο ντοκιμαντέρ, νόμιζα ότι η Σκόπελος ήταν από πάντα ένα «ρεμπετονήσι«… Μέχρι που έμαθα ότι το 1967 τα βασικά μουσικά όργανα του νησιού ήταν το κλαρίνο, το βιολί και το λαούτο!

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, μα πως δεν έπαιζαν ρεμπέτικα τότε, δεν είχαν μπουζούκια; Αμέσως η επόμενη ερώτηση που μου δημιουργήθηκε ήταν «που πήγε αυτό το είδος μουσικής και τα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν τότε από τον Μάρκο Δραγούμη»… Μα τόσο πολύ άλλαξε το νησί μου σε αυτό το χρονικό διάστημα;  Τόσο γρήγορα αλλοιώθηκαν το μουσικά ακούσματα της Σκοπέλου;  Τότε ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως η τέχνη του μπαμπά μου και συνεπώς οι ήχοι της τέχνης αυτής μπορεί να χαθούν για πάντα… 

Τότε κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η καταγραφή της ιστορίας αυτού του παραδοσιακού επαγγέλματος, που υλοποίησα στα πλαίσια της πτυχιακής μου εργασίας με τίτλο «Ηχητική βιβλιοθήκη δειγμάτων μεταλλικών κατασκευών και εξιστόρηση της ιστορίας του τελευταίου παραδοσιακού Φανοποιείου της Σκοπέλου» στο τμήμα Εθνομουσικολογίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. 

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να εκφράσω τις ειλικρινείς και θερμές ευχαριστίες μου σε όσους συνέβαλαν για την επίτευξη αυτού του έργου.

Πρώτα από όλα, στον Γιώργο Λιθαδιώτη, τον πατέρα μου, όπου με την ευχάριστη διάθεσή του και υπομονή του ολοκληρώθηκε επιτυχώς η εργασία αυτή. Σημαντικό και κύριο ρόλο αποτέλεσε η βοήθεια του κ. Θεοφάνη Μαραγκού, επιβλέποντα της πτυχιακής εργασίας για την υποστήριξη, καθοδήγηση, παραχώρηση του ηχητικού εξοπλισμού και τη συνεργασία μας.

Ακόμη, θα ήθελα να ευχαριστήσω το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, τον κ. Κωνσταντίνο Πατσή και την κα Jill Somer για την παραχώρηση του ηχητικού εξοπλισμού που χρησιμοποιήθηκε για τη διεξαγωγή της πτυχιακής εργασίας και τον Νίκο Ρόδιο για όλη την βοήθεια τους στην οργάνωση της εκδήλωσης.

Επιπλέον, θα ήθελα να ευχαριστώ τον κ. Βαλάντη Πατατούκο και τον κ. Βασίλη Κουρκουλιώτη, που με χαρά δέχτηκαν να ηχογραφηθούν για την επίτευξη αυτού του ηχητικού ντοκιμαντέρ.

Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω στην οικογένεια μου για τη στήριξη, τόσο ψυχολογική όσο και οικονομική, που μου έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια.»