Για ακόμη μία φορά το εντευκτήριο του ΚΑΠΗ Σκοπέλου πλημμύρισε λόγω της κακοκαιρίας, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε έναν επικίνδυνο χώρο για τα μέλη του και να παραμείνει κλειστό την Τρίτη 4 Φεβρουαρίου. Τα νερά εισέρχονται από τα σαπισμένα παράθυρα, ενώ το δάπεδο γίνεται εξαιρετικά ολισθηρό. Παράλληλα, οι διαρροές από τη στέγη καθιστούν τη χρήση του κτιρίου ακατάλληλη τις βροχερές ημέρες.
Παρά την επικίνδυνη κατάσταση, καμία ανταπόκριση δεν υπήρξε από τους αρμόδιους του ΚΑΠΗ. Ηλικιωμένα μέλη, απογοητευμένα από την αδιαφορία, πήραν κουβάδες και σφουγγαρίστρες και ανέλαβαν τον καθαρισμό του χώρου, προκειμένου το εντευκτήριο να λειτουργήσει κανονικά. Η εικόνα των ηλικιωμένων να παλεύουν με τα νερά πιθανόν να συγκινεί, σίγουρα όμως προβληματίζει.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ αξίζει στους εθελοντές που βρέθηκαν σήμερα το πρωί στο εντευκτήριο, βοηθώντας να αποκατασταθεί η λειτουργία του χώρου. Όσο για τους διοικούντες του ΚΑΠΗ; Η πλήρης αδιαφορία τους σχολιάστηκε έντονα από τα μέλη του, με τα ειρωνικά «ευχαριστούμε για το… τίποτα» να κυριαρχούν.
Για την ώρα, η τριμελής επιτροπή συνεχίζει να δίνει το δικό της αγώνα, αποδεικνύοντας ότι ο εθελοντισμός είναι η μόνη λύση μπροστά στην αδιαφορία.
…αξίζει τη στήριξη όλων μας
Χώροι συγκέντρωσης, όπως το εντευκτήριο ΚΑΠΗ στην παραλία Σκοπέλου, δεν είναι απλώς κτίρια με τραπέζια και καρέκλες· είναι το καταφύγιο των ανθρώπων που αναζητούν συντροφιά, επικοινωνία και μια ζεστή γωνιά για να πουν τις ιστορίες τους. Είναι το μέρος όπου οι ηλικιωμένοι βρίσκουν φίλους για μια παρτίδα τάβλι, μια παρτίδα πρέφα, ή απλώς για να μοιραστούν τα βιώματά τους.
Όταν μια εθελοντική επιτροπή αγωνίζεται να κρατήσει έναν τέτοιο δημοτικό χώρο ανοιχτό, αξίζει τη στήριξη όλων μας. Κι όμως, όταν η δημοτική αρχή και οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης δεν δείχνουν ενδιαφέρον, είναι σαφές ότι κάτι δεν γίνεται σωστά. Οι άνθρωποι που δίνουν τον χρόνο και την ενέργειά τους για το καλό της κοινότητας δεν πρέπει να μένουν μόνοι τους.
Η λειτουργία αυτών των χώρων δεν αφορά μόνο τους σημερινούς χρήστες, αλλά όλους εμάς. Σε μια κοινωνία όπου η απομόνωση και η μοναξιά γίνονται μάστιγες, τέτοιες πρωτοβουλίες είναι ανάσα ζωής. Αν κλείσει ένας χώρος σαν κι αυτόν, χάνεται ένα κομμάτι από την τοπική ιστορία.
Ας γίνουμε όλοι σύμμαχοι στον αγώνα για τη διατήρηση αυτών των πολύτιμων κοινωνικών δομών. Η συμμετοχή, η στήριξη και η πίεση προς τις τοπικές αρχές είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε. Γιατί το νησί μας δεν είναι μόνο δρόμοι και κτίρια· είναι οι άνθρωποι που ζουν και επικοινωνούν μέσα σε αυτές.
Η σιωπή δεν είναι επιλογή. Η ζωή μιας κοινότητας δεν κλείνει με λουκέτο.
