Βαρέθηκε ο συμπολίτης μας την ατελείωτη βροχή. Άκουσε για άλλη μια φορά τις στάλες να χτυπούν στο πλακόστρωτο και είπε «ως εδώ!». Με μια δραματική κίνηση, πήρε την πιστή του ομπρέλα – που τον είχε συντροφεύσει σε αμέτρητες βροχερές διαδρομές – και την εναπόθεσε στον κάλαθο των αχρήστων..!

Και δεν σταμάτησε εκεί! Με το βλέμμα στραμμένο προς την Παναγίτσα του Πύργου, άρχισε να άδει με πάθος τους στίχους του Μίκη Θεοδωράκη:
«Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε…»

Λες και ήθελε να καλέσει τον ήλιο να πάρει τη θέση που του αξίζει στον ουρανό, διώχνοντας μια για πάντα τα γκρίζα σύννεφα.

Πάντως, η προσμονή της άνοιξης είναι πάντα πιο γλυκιά κι από την ίδια την άνοιξη… Γιατί μέσα της κρύβει ελπίδα, όνειρα και υποσχέσεις για μέρες φωτεινές.