Πάμε σινεμά! 📽️ Nostalghia «Νοσταλγία» του Αντρέι Ταρκόφσκι
Η Ερασιτεχνική Θεατρική Ομάδα Σκοπέλου (ΕΘΟΣ) σας προσκάλει στην προβολή της ταινίας Nostalghia «Νοσταλγία*» του Αντρέι Ταρκόφσκι, την Παρασκευή 24 Μαρτίου, στις 20:00, στον «Ορφέα».
Είσοδος ελεύθερη.
* Νοσταλγία είναι ο τίτλος κινηματογραφικού έργου του 1983, σε σκηνοθεσία του Αντρέι Ταρκόφσκι και πρωταγωνιστές τους Όλεγκ Γιανκόφσκι, Ντομιτζιάνα Τζιορντάνο και Έρλαντ Γιόσεφσον. Ο Αντρέι Ταρκόφσκι εμπνεύστηκε για την ταινία «Νοσταλγία»» «από τις εικόνες μαγικού ρεαλισμού» της ζωγράφου Galia Shabanova.
Ο Αντρέι Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι ή Ταρκόβσκι ήταν Ρώσος σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ανήκει στους κορυφαίους εκπροσώπους του ρωσικού κινηματογράφου.
Το έργο του Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από έντονα προσωπικά και μεταφυσικά στοιχεία, με επιρροές από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Αργοί ρυθμοί, εικόνες εξαιρετικής αισθητικής και σταθερά απόμακρα και μακράς διάρκειας πλάνα είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά των ταινιών του. Σταδιακά ανέπτυξε μία προσωπική θεωρία γύρω από τον κινηματογράφο, που αποκαλείται συχνά και ως γλυπτική του χρόνου. Σύμφωνα με αυτή, ο Ταρκόφσκι πίστευε πως ένας από τους κύριους στόχους του κινηματογράφου ήταν η καταγραφή της αληθινής ανθρώπινης εμπειρίας του χρόνου. Οι ταινίες του χαρακτηρίζονται συχνά για την έλλειψη γραμμικής αφήγησης, υιοθετώντας ποιητικούς συνειρμούς και «ονειρική λογική».
Ο ίδιος δεν θεωρούσε τα έργα του συμβολικά, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «…είμαι εχθρός των συμβόλων. Είναι μια πολύ στενή έννοια από την άποψη ότι ένα σύμβολο υπάρχει με σκοπό την αποκρυπτογράφησή του. Από την άλλη πλευρά, μια καλλιτεχνική εικόνα δεν χρειάζεται αποκρυπτογράφηση, είναι ένα ισοδύναμο του κόσμου που μας περιβάλλει. Η βροχή στο Σολάρις δεν είναι σύμβολο, είναι απλά μια βροχή που στη συγκεκριμένη στιγμή έχει μια ιδιαίτερη σημασία για τον ήρωα. Δεν συμβολίζει τίποτε, απλά εκφράζει. Είναι μια καλλιτεχνική αλληλουχία εικόνων. Το σύμβολο κατ’ εμέ, είναι κάτι πολύ περίπλοκο». Συχνά οι ταινίες του Ταρκόφσκι κατατάσσονται στο είδος του ποιητικού κινηματογράφου. Ο ίδιος ο Ταρκόφσκι δεν αποδεχόταν αυτό το χαρακτηρισμό, που απέδιδε κυρίως σε άλλους σκηνοθέτες όπως στον Φελίνι και στον Παζολίνι, θεωρώντας πως ο αποκαλούμενος ποιητικός κινηματογράφος γίνεται σκόπιμα ακατανόητος.
Φιλμογραφία
- Ο οδοστρωτήρας και το βιολί (Katok i skripka, 1960)
- Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (Ivanovo detstvo, 1962)
- Αντρέι Ρουμπλιόφ (Andrei Rublyov, 1969)
- Σολάρις (Solyaris, 1972)
- Ο Καθρέφτης (Zerkalo, 1975)
- Στάλκερ (Stalker, 1979)
- Tempo di viaggio (1983) — τηλεπαραγωγή
- Νοσταλγία (Nostalghia, 1983)
- Θυσία (Offret, 1986)
