Ο Αλέξης Πάρνης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1924. Η Τριπλή Φασιστική Κατοχή τον βρήκε μαθητή Γυμνασίου. Μαζί με τον πατέρα του έκρυψε μια οικογένεια Εβραίων και στη συνέχεια εντάχθηκε στην ΕΑΜική Αντίσταση και στο ΚΚΕ.
Στη διάρκεια της ταξικής αναμέτρησης του Δεκέμβρη του 1944 πολέμησε ως καπετάνιος λόχου του εφεδρικού ΕΛΑΣ και τραυματίστηκε σοβαρά. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στο Ρουμπίκ (Αλβανία) και στο Μπούλκες (Γιουγκοσλαβία), μαζί με άλλους καταδιωκόμενους του αστικού κράτους. Εκεί έγραψε και τα πρώτα του θεατρικά έργα, πριν γυρίσει στην Ελλάδα το 1948 και ενταχθεί στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας ως πολεμικός ανταποκριτής. Εκείνη την περίοδο έγραψε και το ποίημα “Σ΄ έναν καινούριο σύντροφο”, όπου σημείωνε:
«Ένας καινούριος πάτησε το κατώφλι του κόμματος…
Εδώ που ήρθες να είσαι δίκαιος σαν τον ήλιο…
να χεις τα χέρια σαν τη βαριά για να γκρεμίζεις τις Βαστίλλες…
να χεις τα χέρια απαλά για να χαϊδεύεις τις πληγές του λαού».
Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ πήρε το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς και εγκαταστάθηκε στην Τασκένδη της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν. Το 1951 ξεκίνησε η φοίτηση του στο Λογοτεχνικό Πανεπιστήμιο Μαξίμ Γκόργκι της Μόσχας και το 1955 τιμήθηκε με το Παγκόσμιο Βραβείο Ποίησης στο Φεστιβάλ της Βαρσοβίας για το επικό ποίημα του “Μπελογιάννης”.
Μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, δεν αποδέχτηκε τις αποφάσεις της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ και την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη, με τον οποίο συνδέθηκε με πολύχρονη φιλία, που αποτυπώθηκε και στο έργο του “Γεια χαρά, Νίκος”. Οι εξελίξεις αυτές τον έφεραν σε αντίθεση με το ΚΚΕ και γι’ αυτό διαγράφηκε.
Το 1960 το θεατρικό έργο του “Νησί της Αφροδίτης”, που ήταν αφιερωμένο στους αγώνες του κυπριακού λαού, παίχτηκε σε δεκάδες θέατρα της ΕΣΣΔ και άνοιξε τον δρόμο για τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα. Έως το τέλος της ζωής του συνέχισε να συγγράφει ποιήματα, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα ιδιαίτερης αισθητικής αξίας.
