Η τραγωδία των Τεμπών, που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, παραμένει μια ανοιχτή πληγή, όχι μόνο για τις οικογένειες των θυμάτων αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία. Δύο χρόνια μετά, η μνήμη δεν ξεθωριάζει. Αντίθετα, γίνεται φωνή, γίνεται ποίηση, γίνεται κραυγή για δικαιοσύνη.

Το ποίημα «Λόγω της ημέρας…» της Μάρως Βλαχάκη, αποτυπώνει τον πόνο, τη θλίψη και την ακατάβλητη δύναμη όσων έμειναν πίσω. Μέσα από εικόνες καθημερινών ανθρώπων –της μάνας, της κόρης, των νέων που αγωνίζονται, των ηλικιωμένων που ξαναβρίσκουν την αθωότητά τους– ξετυλίγεται ένας ύμνος στη μνήμη, στη διεκδίκηση, στην αγάπη που αντιστέκεται. Η Μάνα-Δημοκρατία που πονάει για όλους, η σιωπή του νόμου, ο δυόσμος της μαντίλας που κουβαλά όνειρα, όλα συνθέτουν έναν θρήνο και ταυτόχρονα μια ελπίδα: πως η αλήθεια θα βρει τον δρόμο της.

Και μέσα σε όλα, η αγάπη –στον ρόλο της συλλογικής συνείδησης– παίρνει την πιο ελληνική μορφή της, ταυτίζεται με το φως, την αξιοπρέπεια, τον ίδιο τον τόπο. Μια αγάπη που, ίσως, μοιάζει και με μια Σκοπελίτισσα, σύμβολο της απλής, ανεπιτήδευτης, αλλά βαθιάς ανθρωπιάς.

Ένα ποίημα – φόρος τιμής. Ένα ποίημα που βλέπει, νιώθει, θυμάται.

Λόγω της ημέρας…

Είδα γυναίκα με μαύρα τα ρούχα
ν’αντροπαλεύει κατακλυσμό
να πολεμάει θαλασσοβρόχια
δρόμο να ’βρει ο γιος της για γυρισμό.

Κόρη ανύπαντρη και παντρεμένη
να θέλει το φόβο να κάνει κομμάτια
με χάδια βότανα και λόγια μέλι
μες απ’ του δίκιου τα γέρικα μάτια.

Μύρισα δυόσμο σε μια μαντίλα
που κρύβει όνειρα μάτια και φως
γιατί ο νόμος για κάμποσα χρόνια
μέχρι και τώρα παραμένει βουβός.

Είδα τα νειάτα στη παραλία
να αντιστέκονται με ωριμότητα
είδα υπερήλικες μες στη πορεία
να ξαναβρίσκουν την αθωότητα.

Είδα μια Μάνα σε μια πλατεία
που τη φωνάζανε Δημοκρατία
να υποφέρει με ίδιους πόνους
για Φοιτητές και γι’ Αστυνόμους.

Ε… Με όσα είδα κι όσα δεν είδα
σήμερα η αγάπη είναι Ελληνίδα.
Κι αν όσα είδα ειν’ όσα ζήτησα
θαρρώ πως είναι και Σκοπελίτισσα.

Μάρω Βλαχάκη