Την προβολή της αριστουργηματικής ταινίας «Φόνισσα», που έχει χαρακτηριστεί ως «η ελληνική ταινία της χρονιάς», διοργανώνει ο Δήμος Σκιάθου την Κυριακή 3 Μαρτίου 2024, σε δύο προβολές στις 18:00 και στις 20:00, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολιτιστικού Κέντρου Μπούρτζι, παρουσία της δημιουργού της ταινίας Εύας Νάθενα και της πρωταγωνίστριας Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη, με αφορμή την μέρα γέννησης του κορυφαίου των ελληνικών γραμμάτων, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στις 4 Μαρτίου.
Η ταινία είναι κατάλληλη για ανηλίκους άνω των 13 ετών.
Εμπνευσμένη από το κλασικό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, η «Φόνισσα» της Εύας Νάθενα, παίρνει σάρκα και οστά, μέσα από την καθηλωτική ερμηνεία της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη, για να μας διηγηθεί τις φρικτές προεκτάσεις του διαγενεολογικού τραύματος. Μια ιστορία για το πώς η ασφυξία από τις κοινωνικές προσταγές και το αβάσταχτο βάρος του να είσαι γυναίκα στις αρχές του 20ού αιώνα, μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην αυτοκαταστροφή. Η σκηνοθέτις παραμένει πιστή στο χρονικό και χωρικό πλαίσιο που επιτάσσει το διήγημα του Παπαδιαμάντη, φέρνοντας τα βαθύτερα αίτια που κρύβονται πίσω από τα ειδεχθή εγκλήματα της Φόνισσας, στο φως.
Η στοχευμένη σκηνοθετική ματιά, όσο και οι ερμηνείες της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη και της Μαρίας Πρωτόπαππα, σηματοδοτούν την εντυπωσιακή κινηματογραφική μεταφορά της παρακαταθήκης του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αποτυπώνει στο πρόσωπό της την βασανισμένη από μια πατριαρχική κοινωνία, Χαδούλα ή Φραγκογιαννού, μια πολυπεπίπεδη προσωπικότητα που σταδιακά ξεδιπλώνει τη φρικιαστική πτυχή ενός βασανισμένου εαυτού. Η τραγικότητα, αλλά και η ωμή αποτύπωση των ειδεχθών σκέψεων και πράξεων της Χαδούλας, διοχετεύονται άρτια στη φιγούρα που ενσαρκώνει η ηθοποιός.
Η Εύα Νάθενα δεν επιχειρεί ένα απλό remake ή μια εγκληματολογική προσέγγιση των φόνων της Φραγκογιαννούς. Διεισδύει στην ψυχή της, αναλύει σε βάθος τους δαίμονες που την καταπνίγουν και παρουσιάζει όλους τους τραγικούς παράγοντες που τελικά την συνθλίβουν. Η Χαδούλα, αποτελεί άλλο ένα θύμα, έναν κρίκο σε μια απέραντη αλυσίδα τοξικότητας, εσωτερικευμένου μίσους και βίας προς την ίδια της την φύση. Η ταινία μεταφέρει στο παρόν, το χρονικό ενός ατομικού και συνάμα συλλογικού κοινωνικού τραύματος που συνεχίζει να αφήνει ανοιχτές πληγές έως και σήμερα.
Η προσέγγιση της διασκευής εμπλουτίζει το παπαδιαμαντικό σκαρίφημα με διάφορα στοιχεία που απηχούν τα ήθη εκείνης της εποχής, προκειμένου να μιλήσει για διαχρονικά πατριαρχικά κατάλοιπα. Να παρακινήσει τον θεατή να εμβαθύνει στο παρελθόν της κοινωνίας του τόπου του, ώστε να επαναπροσδιορίσει ποιο θα ήθελε να είναι πραγματικά το μέλλον της. Κάπως έτσι, υψώνει γέφυρες από τον Παπαδιαμάντη μέχρι το …σήμερα.
