Κάθε φθινόπωρο ξεκινά η κάθοδος των Κοκκινολαίμηδων προς τους βιότοπους των χαμηλών υψομέτρων, ενώ πολλοί φτάνουν μέχρι τους κήπους χωριών και πόλεων αναζητώντας την αγαπημένη τους τροφή· σκουλήκια και άλλα ασπόνδυλα.
Τώρα που το «αηδόνι του χειμώνα» είναι και πάλι κοντά μας μπορούμε να το δούμε ακόμα και σε αστικά πάρκα αφού, με το χαρακτηριστικό πορτοκαλοκόκκινο χρώμα στο πρόσωπο και το στήθος και το κελάηδημα που θυμίζει χάντρες που πέφτουν σε κομπολόι, δεν περνά ποτέ απαρατήρητος!
Κελαηδά όλο τον χρόνο, υπερασπίζοντας σθεναρά τις επικράτειές του από εισβολείς και διεκδικητές, αλλά το φθινόπωρο το τραγούδι του «Καλόγιαννου» γίνεται πιο μελαγχολικό, ενώ μπορεί να ακουστεί και τη νύχτα, όταν ξυπνήσουν τον #Κοκκινολαίμη τα φώτα της πόλης.
«Στης λυγαριάς τ’ ολόξερο κλαδί
του φθινοπώρου φτωχικό παιδί
ο καλογιάννος πρόσχαρος προβάλλει…
Μικρός προφήτης φτερωτός μηνά
την άνοιξη που θα γυρίσει πάλι…»
Γεώργιος Δροσίνης
