Νήσος Πιπέρι | Το νησί των Βορείων Σποράδων, το οποίο βρίσκεται στη Ζώνη Α1 του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου, είναι δηλαδή ο πυρήνας του. Πριν πολλά χρόνια και πριν τις σχετικές απαγορεύσεις και τα “εισιτήρια εισόσου“, στο Πιπέρι -μνημείο της φύσης και του πολιτισμού- υπήρχε οικονομική ζωή με δραστηριότητες την κτηνοτροφία, την ρητινοσυλλογή, την ξυλεία και το κάρβουνο, ενώ συχνά πραγματοποιούνταν γλέντια με επισκέπτες από Σκόπελο και Αλόννησο, αλλά και τουρίστες – εραστές της φύσης, με αποκορύφωμα το Πανηγύρι της Ζωοδόχου Πηγής, όπου την παραμονή της εορτής, μετά τον Εσπερινό οι προσκυνητές που έφθαναν από τις γύρω περιοχές μαζί με τους κτηνοτρόφους και τους άλλους εργάτες του νησιού ξεφάντωναν μέχρι το ξημέρωμα.
Στα μέσα του 18ου αιώνα, στο νησί προϋπήρχε η εκκλησία της Παναγίας, όπου εμόναζε ο ιερομόναχος Βάρδα Φόβος από την επαρχία Δημητριάδος. Η δεύτερη εκκλησία, της Ζωοδόχου Πηγής, κτίστηκε από τον ιερομόναχο Διονύσιο (που καταγόταν από την Πορταριά, χωριό της Δημητριάδος), όταν ήρθε στο Πιπέρι από το Άγιο Όρος. Γύρω από την εκκλησία έκτισε πέντε ή έξι μοναστικά κελιά και σύστησε σκήτη (μικρή μονή) για πέντε ή έξι πατέρες. Το 1751, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, πήγε στο νησί ο Σκοπελίτης Κωνσταντίνος Δαπόντε, ο οποίος εκάρη μοναχός από τον Διονύσιο και μετονομάστηκε Καισάριος.[7]
Το νησί για πολλά χρόνια ήταν από τα μεγαλύτερα σημεία συλλογής ρητίνης από τους πεύκους που είναι κατάφυτο το νησί με παραγωγή που έφτασε έως και 50 τόνους ετησίως, αλλά τώρα παραμένει ως κέντρο βιολογικής παραγωγής κρέατος από τα κατσίκια ελευθέρας βοσκής που υπάρχουν το νησί πιστοποιημένα μάλιστα και από το ΔΗΩ.
Τα τελευταία χρόνια απαγορεύεται ακόμα και η τέλεση Θείας Λειτουργίας στη μονή της Ζωοδόχου Πηγής, εκεί που μόνασε ο Καισάριος Δαπόντες (1713 – 1784) -ένας από τους πιο αξιόλογους συγγραφείς της εποχής του- αφού ορισμένοι θεωρούν ότι η επίσκεψη προσκυνητών της Αλοννήσου και της Σκοπέλου, μια φορά το χρόνο για να τελεστεί Θεία Λειτουργία, αποτελεί παρέμβαση και επιβάρυνση του χώρου!
Ένα γλέντι στο Πιπέρι με αφορμή μία Βάπτιση και ένα Γάμο
Όπως αφηγείται στην εφημερίδα «Βόρειες Σποράδες» ο ιδιοκτήτης της νήσου Πιπέρι Κωνσταντίνος Θωμά Λεμονής «το καλοκαίρι του 1957 φιλοξενήσαμε στο νησί Πιπέρι ένα ζευγάρι Γερμανών, τον δημοσιογράφο Ρούμπρεχτ Σκάγια Βάις και την ιατρό Έλκε, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν από το φυσικό περιβάλλον και την φιλοξενία και συνέχισαν να έρχονται στο νησί για πολυήμερες διακοπές για τα επόμενα 30 χρόνια!
Τον δεύτερο χρόνο της επισκεψής τους στο Πιπέρι μάς εξέφρασαν την επιθυμία να παντρευτούν στο εκκλησάκι του νησιού της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής και εμείς δεχθήκαμε με μεγάλη χαρά.
Έτσι, όταν το καλοκαίρι του 1964 έφθασε για μια ακόμα φορά το ζευγάρι στο νησί, ο τότε αρχιερατικός επίτροπος Σκοπέλου π. Χρήστος Ματσάτσος ετοίμασε τις απαραίτητες άδειες για να γίνει πρώτα το μυστήριο της Βάπτισης, αφού η μέλλουσα νύφη δεν ήταν χριστιανή, με ιερέα τον μακαριστό παπά Γρηγόρη, εφημέριο της Αγίας Παρασκευής Αλοννήσου και ανάδοχο την αδελφή μου Ζαφειρούλα Λεμονή, η οποία της έδωσε το όνομα Ελένη!
Μετά την βάπτιση και τον Εσπερινό που ακολούθησε εμφανίστηκε από το “πουθενά” μια ορχήστρα που είχαν ετοιμάσει οι κτηνοτρόφοι και ρετσινάδες του νησιού με κιθάρα, ακορντεόν και μπουζούκι και ξεκίνησε το γλέντι, υπό το φως λαμπρού φεγγαριού, με πλούσια εδέσματα από τους κολιγάδες που ζούσαν και δούλευαν στο νησί.
Το πρωί μετά την Θεία Λειτουργία έγινε το μυστήριο του Γάμου με κουμπάρους τον αδελφό μου Απόστολο Θωμά Λεμονή και εμένα και τον παπά Γρηγόρη να ευλογεί τα στέφανα, ενώ δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την χαρά για το χαρμόσυνο γεγονός των γονιών μου Θωμά και Μαρίας…»
