Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την σταχυολόγηση τάσεων και προτάσεων που ξεχωρίζουν. Αυτά είναι μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που θα συναντήσουμε τους επόμενους μήνες στα φυσικά και ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία ενώ πολλά ακόμη θα προστεθούν στη συνέχεια. Καλές αναγνώσεις!
Το μετα-πολιτικό δράμα είναι εδώ και αφορά όχι μόνο τις ιδέες, αλλά και το σώμα καθαυτό. Ιδίως το νεανικό, εφηβικό σώμα και μυαλό…
Η υποδοχή του βιβλίου, τόσο από πολιτικούς επιστήμονες και ιστορικούς όσο και από το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, υπήρξε ιδιαίτερα θερμή, ενώ εξαιρετικά κολακευτικές είναι οι κριτικές που έχουν δει μέχρι τώρα το φως της δημοσιότητας.
Οι ηρωίδες έχουν διαφορετικές φυλετικές, εθνικές, ταξικές, πολιτισμικές ταυτότητες.
Ο Θοδωρής Χονδρόγιαννος με το αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Στη χώρα του Χωσέ – Το κωμικοτραγικό ημερολόγιο ενός φαντάρου στον ελληνικό στρατό» (εκδ. Key Books) μας δείχνει ότι Ελληνικός Στρατός και παράλογο συμβαδίζουν μέχρι σήμερα.
Οι ανεξάρτητες, οι άτεκνες και οι ηλικιωμένες στιγματίζονται, ανυπότακτες που πρέπει να πειθαρχηθούν.
Η τέχνη είναι για τα παιδιά σπουδαίο σχολείο. Είναι παρηγοριά και καταφυγή. Είναι η κινητήριος δύναμη της σκέψης και η εύφορη συνθήκη για την ανάπτυξη της φαντασίας και των συναισθημάτων.
Παραμύθια που ακούσαμε όλοι όταν είμαστε παιδιά, με ξωτικά, ήρωες, απλούς ανθρώπους της υπαίθρου, αλαφροΐσκιωτους και βασιλοπούλες…
Στη λογοτεχνία, οι χαρακτήρες που επισκέπτονται κάποιο νησί έρχονται συχνά αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό, με τους κατοίκους του νησιού, με την Ιστορία, μας διαβεβαιώνει η συγγραφέας Ρεμπέκα Ρουκάιζερ, η οποία, σε άρθρο της στον Guardian, προτείνει «δέκα μυθιστορήματα για όλα όσα μπορούν να πάνε στραβά σε ένα νησί».
Το βιβλίο «Εξόριστοι στην Αλόννησο» αναφέρεται στους πολιτικούς εξόριστους που το ανελεύθερο κράτος έστειλε στην Αλόννησο στην περίοδο του Εμφυλίου πολέμου, και την αντιμετώπισή τους απ’ τους ντόπιους, επειδή τόλμησαν να βροντοφωνάξουν πως «η Λευτεριά είναι όπως το νερό στο φυτό. Δίχως αυτήν δε μπορεί ν’ ανθίσει ο άνθρωπος»
Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την σταχυολόγηση τάσεων και προτάσεων που ξεχωρίζουν. Αυτά είναι μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που θα συναντήσουμε τους επόμενους μήνες στα φυσικά και ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία ενώ πολλά ακόμη θα προστεθούν στη συνέχεια. Καλές αναγνώσεις!
Το μετα-πολιτικό δράμα είναι εδώ και αφορά όχι μόνο τις ιδέες, αλλά και το σώμα καθαυτό. Ιδίως το νεανικό, εφηβικό σώμα και μυαλό…
Η υποδοχή του βιβλίου, τόσο από πολιτικούς επιστήμονες και ιστορικούς όσο και από το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, υπήρξε ιδιαίτερα θερμή, ενώ εξαιρετικά κολακευτικές είναι οι κριτικές που έχουν δει μέχρι τώρα το φως της δημοσιότητας.
Οι ηρωίδες έχουν διαφορετικές φυλετικές, εθνικές, ταξικές, πολιτισμικές ταυτότητες.
Ο Θοδωρής Χονδρόγιαννος με το αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Στη χώρα του Χωσέ – Το κωμικοτραγικό ημερολόγιο ενός φαντάρου στον ελληνικό στρατό» (εκδ. Key Books) μας δείχνει ότι Ελληνικός Στρατός και παράλογο συμβαδίζουν μέχρι σήμερα.
Οι ανεξάρτητες, οι άτεκνες και οι ηλικιωμένες στιγματίζονται, ανυπότακτες που πρέπει να πειθαρχηθούν.
Η τέχνη είναι για τα παιδιά σπουδαίο σχολείο. Είναι παρηγοριά και καταφυγή. Είναι η κινητήριος δύναμη της σκέψης και η εύφορη συνθήκη για την ανάπτυξη της φαντασίας και των συναισθημάτων.
Παραμύθια που ακούσαμε όλοι όταν είμαστε παιδιά, με ξωτικά, ήρωες, απλούς ανθρώπους της υπαίθρου, αλαφροΐσκιωτους και βασιλοπούλες…
Στη λογοτεχνία, οι χαρακτήρες που επισκέπτονται κάποιο νησί έρχονται συχνά αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό, με τους κατοίκους του νησιού, με την Ιστορία, μας διαβεβαιώνει η συγγραφέας Ρεμπέκα Ρουκάιζερ, η οποία, σε άρθρο της στον Guardian, προτείνει «δέκα μυθιστορήματα για όλα όσα μπορούν να πάνε στραβά σε ένα νησί».
Το βιβλίο «Εξόριστοι στην Αλόννησο» αναφέρεται στους πολιτικούς εξόριστους που το ανελεύθερο κράτος έστειλε στην Αλόννησο στην περίοδο του Εμφυλίου πολέμου, και την αντιμετώπισή τους απ’ τους ντόπιους, επειδή τόλμησαν να βροντοφωνάξουν πως «η Λευτεριά είναι όπως το νερό στο φυτό. Δίχως αυτήν δε μπορεί ν’ ανθίσει ο άνθρωπος»
