«Κάνε υπομονή, έχεις παιδιά, δεν θα καταφέρεις τίποτα». Και οι μελανιές; ο πόνος; τα ψέματα; ο φόβος; Aχ αυτός ο φόβος, που σε παραλύει, που σου κόβει τα γόνατα και δεν μπορείς να κάνεις δυο δρασκελιές και να γλυτώσεις από τον εφιάλτη που ζεις.
Μεγάλωσες σε μια κοινωνία όπου σε μάθανε να ρυθμίζεις την συμπεριφορά σου με βάση το φύλο σου. Υπομένεις μέρες, μήνες, χρόνια για να μην σε σχολιάσει ο κόσμος. Φοράς μαύρα γυαλιά, μια μάσκα οικογενειακής ευτυχίας και καλύπτεις τα βίαια ξεσπάσματα θυμού, τις απειλές, τις προσβολές, τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς.
Προσέχεις μην ταράξεις τους γνωστούς και φίλους που φαίνονται βυθισμένοι ο καθένας στον δικό του κόσμο. Με τον καιρό αρχίζεις να χάνεις την αίσθηση της αυτοεκτίμησης και του αυτοσεβασμού. Έφτασες να αναρωτιέσαι εάν φταις εσύ.
Αυτό που ζεις μπορεί να σταματήσει δεν είναι μονόδρομος, δεν σου αξίζει να ανέχεσαι οποιαδήποτε μορφής βία. Ο σύντροφος σου δεν θα σταματήσει την κακοποίηση, εσύ όμως μπορείς και οφείλεις να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Το τελευταίο που πρέπει να σε απασχολεί -αν νιώθεις ότι κινδυνεύεις- είναι τι θα πει η κοινωνία.
Αν η κατάσταση είναι ελεγχόμενη πρέπει να κινηθείς μεθοδικά. Είναι πολύ σημαντικό να αποφύγεις να κάνεις προεξαγγελτικές δηλώσεις για την επικείμενη φυγή σου. Μπορείς να απευθυνθείς σε φορείς και υπηρεσίες που στηρίζουν τα θέματα της έμφυλης βίας για να λάβεις σωστές οδηγίες.
Τη διαδρομή προς την ελευθερία την κερδίζεις σιγά σιγά. Φαντάζει μεγάλος και δύσκολος ο δρόμος αλλά δεν είσαι μόνη. Αρκεί να αφήσεις τον φόβο πίσω σου, να ζητήσεις βοήθεια και θα κερδίσεις μια ζωή που δεν θα ντρέπεσαι και δεν θα φοβάσαι να δείχνεις το πρόσωπό σου.
Οι πράξεις βίας κατά των γυναικών αποτελούν την πιο ακραία έκφραση της ανισότητας των φύλων και την πιο συχνή καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κατά μέσο όρο, μία γυναίκα που βρίσκεται σε μία κακοποιητική σχέση, θα βρεθεί αντιμέτωπη με περίπου 40 περιστατικά σωματικής βίας πριν αποφασίσει να φύγει, πριν συνειδητοποιήσει πως πρέπει να δράσει.
Η ενδοοικογενειακή βία δεν αποτελεί ιδιωτική υπόθεση, αλλά ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα που μας αφορά όλους.
Όλους μας αφορά το πώς θα σταματήσουμε να καλλιεργούμε και να διαιωνίζουμε έμφυλα στερεότυπα και προκαταλήψεις. Με τα διάφορα σχόλια μας, εν είδει κουτσομπολιού, για τη σχέση της γυναίκας με τον κακοποιητή, το ντύσιμο της, την συμπεριφορά της, τις προηγούμενες σχέσεις της, όχι μόνο δεν είμαστε υποστηρικτικοί στις γυναίκες θύματα βίας, αλλά αναπαράγουμε στερεότυπα που αντί να ανοίξουν επί της ουσίας την κουβέντα για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας, την πάνε πίσω. Είναι βαθύτατα ανησυχητικό αν ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων δικαιολογεί ή συγχωρεί τη βία κατά των γυναικών.
Η Περιφερειακή Επιτροπή Ισότητας της Περιφέρειας Θεσσαλίας στην προσπάθεια να απομυθοποιήσει τα στερεότυπα, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τοποθέτησε γυναικείες φιγούρες στους φωτεινούς σηματοδότες και στη σήμανση, σε διαβάσεις πεζών.
Όλους μας αφορά πως θα ξεριζώσουμε τις αιτίες της έμφυλης βίας. Στο χέρι μας είναι να απομυθοποιήσουμε τα στερεότυπα μέσα από τα οποία διαστρεβλώνουμε τον κόσμο και να δεχτούμε τις νέες εξελίξεις της κοινωνίας που θέλουν την γυναίκα στη δημόσια σφαίρα .
Όταν όλοι, αντιμετωπίσουμε την κακοποίηση των γυναικών σαν δικό μας πρόβλημα και αλλάξουμε στάσεις και συμπεριφορές τότε μόνο θα μπορούμε να μιλάμε για εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Με αφορά… σε αφορά… ΜΑΣ αφορά όλες και όλους, εάν θέλουμε να ζούμε σε μια κοινωνία που σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αγλαΐα (Λία) Ρογγανάκη
Αντιπεριφερειάρχης Υγείας και Κοινωνικής μέριμνας
Πρόεδρος Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων Περιφέρειας Θεσσαλίας
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΔΠΘ
