Όμως, είναι μνήμες οικουμενικές, που έχουμε ιερό καθήκον να θυμόμαστε, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να κατακτήσουμε ένα καλύτερο αύριο, για όλους. Επομένως θυμόμαστε τη γενναιότητα του κάθε άδολου αγωνιστή, που έδωσε τα πάντα για την Ελλάδα, για την Ελευθερία, για την Πατρίδα.
Που αψήφησε κάθε κίνδυνο και θυσίασε τη ζωή του για τα υψηλά ιδανικά. Δεν υπολόγισε ανταμοιβή, δε ζήτησε ποτέ τίποτα πίσω… Αυτός είναι ο άδολος Ήρωας και ευτυχώς, χάρη στην ύπαρξή του, έχουμε να θυμόμαστε τιμημένες ιστορικές στιγμές. Εμείς, είμαστε από τους τυχερούς της Γης, που έχουμε αυτές τις μνήμες τις τιμημένες. Γιατί από την άλλη πλευρά, υπάρχει το σκοτάδι κι ο εφιάλτης. Υπάρχει ο φασισμός και ο ναζισμός, που όλο τους το σκοτεινό οικοδόμημα στηρίχτηκε πάνω στη ρατσιστική ιδεολογία. Δεν προκάλεσε μόνος του κακό ο Μουσολίνι, ο Φράνκο ή ο Χίτλερ… Οι άνθρωποι τους ακολούθησαν…
Πίστεψαν σ’ αυτούς, στα αρρωστημένα ιδεώδη που με τόσo οργισμένη δύναμη προωθούσαν. Πίστεψαν σε έναν κόσμο χτισμένο με το έμβλημα του ρατσισμού, λάβαρο.
Το ναζιστικό καθεστώς άλλαξε εντελώς τις πολιτικές μα και κοινωνικές δομές στη χώρα που τον γέννησε, καθιέρωσε τον υπέρτατο ηγέτη και ακολούθησε μια φυλετική πολιτική, που φώλιασε βαθιά στις καρδιές των ανθρώπων… Κι αυτό γιατί ξεκίνησε απ’ τα σχολεία.. Ο διαχωρισμός των φυλών στο σχολικό σύστημα της Γερμανίας, οδήγησε και στη δημιουργία της ναζιστικής νεολαίας. Κι αυτή η ασφυχτική δέσμευση, άρχισε ύπουλα να αποδυναμώνει την επιρροή, που ασκούσαν οι γονείς και οι δάσκαλοι.
Οι ναζί, ενθάρρυναν τα μέλη τους, να αναφέρουν στους ηγέτες τους, τι συνέβαινε στα σχολεία και στις οικογένειές τους. Τα παιδιά λοιπόν εκπαιδεύονταν με στόχο να αποκτήσουν φυλετική συνείδηση και σωματική ακμή, ώστε να χτίσουν το μέλλον της Γερμανίας. Ποιο μέλλον; Ο Χίτλερ είχε υποσχεθεί ότι θα αναστύλωνε την οικονομία και θα έδινε δουλειές στον λαό. Οικονομικά συμφέροντα λοιπόν… που έφτασαν μέχρι τη βιομηχανική αξιοποίηση των βιολογικών προϊόντων των φυλακισμένων στα φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως οι τρίχες των μαλλιών τους…
…μια τυφλή μισαλλοδοξία. Θυμόμαστε, θυμόμαστε εμείς ότι αυτή οδήγησε στα φαντάσματα του Άουσβιτς.. Στα κομμένα μαλλιά, που γέμισαν αποθήκες, στα σκελετωμένα σώματα. Ο Χίτλερ είχε υποσχεθεί και βρήκε εκτελεστές. Χωρίς αυτούς, δε θα μπορούσε να πράξει τίποτα. Κι οι εκτελεστές ήταν πολλοί. Αυτή είναι η αλήθεια… Όπως ήταν και η «ύαινα του Άουσβιτς», αυτή η σαδίστρια των SS, που την ικανοποιούσαν οι φρικαλεότητες. Καθημερινά επέλεγε κι έναν διαφορετικό κρατούμενο για να τον βασανίσει, προς παραδειγματισμό των υπολοίπων, με τρόπο, που ούτε το πιο αρρωστημένο μυαλό δε θα μπορούσε να διανοηθεί..
Πώς να μιλήσεις για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να μη θυμηθείς, όλους αυτούς που αβγάτισαν τα κέρδη τους, μέσα από τα ουρλιαχτά των ανθρώπων;
Στην εποχή μας, η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που λέγεται ναζισμός, είναι η Παιδεία! Η θύμηση και η Παιδεία! Γιατί λίγο πριν την καταδίκη της χρυσής αυγής, η κοινωνία μας είδε το φασιστικό σκοτάδι να απλώνεται ξανά. Φασιστικά τάγματα εφόδου, αποτελούμενα πάλι από νεαρά άτομα, ξεχύθηκαν σε γειτονιές και χτύπησαν αντιφασίστες. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Τα παιδιά δεν πρέπει να μένουν μόνα… Πέρα από το Σχολείο, είναι σημαντικό να δουλέψουν οι γονείς και ο στόχος είναι να καλλιεργηθεί στα παιδιά το συλλογικό πνεύμα αλληλεγγύης και συνεργασίας. Αυτό από μόνο του, μπορεί να καταδικάσει, όποια εγκληματική οργάνωση παρουσιαστεί. Γιατί τα παιδιά θα θυμούνται και θα τιμούν. Θα θυμούνται το δεκατετράχρονο κοριτσάκι από την Πολωνία, Czestawa Kwoka, με τον αριθμό 26947. Και θα ξέρουν ότι η εμμονή των ρατσιστών στην Ελλάδα, με τη στοχοποίηση παιδιών μεταναστών και προσφύγων, μας πάει πίσω, εκεί, στα εγκληματικά σκοτάδια της ναζιστικής Γερμανίας…
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια, κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος, μη με ξεχάσεις.
χαρά του κόσμου έλα στην πύλη, να φιληθούμε μες στον δρόμο
ν’ αγκαλιαστούμε στην πλατεία.
…στο λατομείο ν’ αγαπηθούμε, στις κάμαρες των αερίων
στης σκάλας τα πολυβολεία…
…έρωτα μες στο μεσημέρι, σ’ όλα τα μέρη του θανάτου
ώσπου ν’ αφανιστεί η σκιά του…
Ιάκωβος Καμπανέλλης
