Να δώσω φιλικούς χαιρετισμούς στους γνωστούς μου στην φιλικότατη Σκόπελο και την ηλεκτρονική εφημερίδα των «Βορείων Σποράδων» με την διεύθυνση της οποίας είμαστε γνωστοί από τη δεκαετία του ’90 με όλους τους ιστορικούς συνειρμούς, που τώρα μπορεί κάποιος να εκτιμήσει με πιο στέρεο τρόπο και μακρύτερα από απόψεις που τροφοδοτούνται μεν από ένα συναισθηματισμό για το «γενικό καλό» αλλά που η πραγματικότητα της κατανομής της κοινωνικής εξουσίας τις στέλνει στα «σύννεφα».
Και εκείνο που με έσπρωξε να δημοσιεύσω το θέμα σχετικά με την εξέλιξη της ακτοπλοϊκής σύνδεσης του συγκροτήματος των νησιών των Βορείων Σποράδων με την κοντινότερη των θαλάσσιων διαδρομών προς τον κύριο όγκο της χερσαίας χώρας είναι η κατά τη γνώμη μου ανεπαρκής τάση ανάδειξης της σημασίας της διαμόρφωσης των υποδομών σύμφωνα με τις ανάγκες μιας αντάξιας του βάρους του λαού των Βορείων Σποράδων, της οικονομίας του και του πολιτισμού του.
Η ανεπάρκεια αυτή κατά τη γνώμη μου εντοπίζεται σε ανταγωνιστικού τύπου άλλοθι για την αντιστοιχούσα στο ύψος των αναγκών αυτών σύμπραξης των τοπικών διοικήσεων, την ευθύνη της οποίας δεν θα μπορούσε κανείς να κατανείμει τόσο αβασάνιστα, αφού το δυναμικό της έλλειψης τέτοιου είδους σύμπραξης είναι ακόμα κυρίαρχο μέσα σε μια ραθυμία του κακώς εννοούμενου βολέματος ενός κατακερματισμένου κοινωνικού σώματος από τον καταναγκασμό της επιλογής του όλο και οξύτερου ανταγωνιστικού προτύπου στις οικονομικές κυρίως σχέσεις, του τύπου ‘όλοι εναντίον όλων’, κάτι που το βλέπουμε, όσοι θέλουν να παραδεχτούν ότι το βλέπουν, το βλέπουμε στις σχέσεις μιας ολοένα και περισσότερο εκφυλισσόμενης κοινωνικής κατάστασης, που φανερώνεται τόσο προκλητικά ακόμα και στη διεθνή κλίμακα, μέσα από αλλεπάλληλα γεγονότα.
Θα ήθελα λοιπόν να υποστηρίξω ότι είναι περισσότερο προς το συμφέρον του μακρυνότερου, σύμφωνα με το σημερινό ισχύον καθεστώς θαλάσσιων συγκοινωνιών, από το χερσαίο τμήμα της χώρας τμήμα του συγκροτήματος των νησιών των Βορείων Σποράδων, θα ήταν λοιπόν περισσότερο εύκολο να έμπαινε σε υψηλότερη προτεραιότητα η προώθηση της ανάδειξης της σημασίας της επιστράτευσης και των κεντρικότερων διοικητικών οργάνων, όπως η Περιφερειακή και από τη μεριά της Θεσσαλίας όπως και από τη μεριά αυτής που ανήκει η άμεση αρμοδιότητα για την υποδομή πχ του λιμανιού του Μαντουδίου.
Φυσικά και έχει προχωρήσει εμφανώς η βελτίωση των υπαρχουσών υποδομών εδώ και δύο περίπου δεκαετίες, όμως η ένταση των ενεργειών ειδικότερα των περιφερειακών διοικήσεων, βρίσκεται σε κατά τη γνώμη μου πολύ υποδεέστερη των δυνατοτήτων τους προτεραιότητα με σαφή και κύρια ευθύνη της κεντρικής διοίκησης, της οποίας την πολιτική εξυπηρετεί καλύτερα αυτή η απουσία στήριξης κάλυψης των αυτονόητων αναγκών της λειτουργίας ενός τέτοιου σοβαρότατου έργου για το λαό των Βορείων Σποράδων, μέσα στο πλαίσιο ανάπτυξης και των συνολικότερων λαϊκών αναγκών της απέναντι περιοχής, και γενικότερα.
Το μόνο που εξελίσσεται διαρκώς προς το χειρότερο είναι το καθεστώς διαμόρφωσης των δρομολογίων, όπως είναι άλλωστε και το συνολικό καθεστώς διεκπεραίωσης και διαμόρφωσης των οικονομικών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς της οικονομίας όχι μόνο σε επίπεδο χώρας αλλά πολύ ευρύτερο. Το παράδειγμα της λεγόμενης απελευθέρωσης των θαλάσσιων συγκοινωνιών από τους οπαδούς της κοινωνίας της αγοράς, την άρση του όποιου καθήκοντος του κράτους να προστατεύει τις λαϊκές ανάγκες από τις πολιτικές της αγοράς, την λεγόμενη ‘άρση του καμποτάζ’ που στηρίζουν και οι «σοσιαλιστές της ιδιωτικής πρωτοβουλίας», μια εξέλιξη αναμενόμενη μετά από μια μακρόχρονη πορεία ήττας του διεθνούς εργατικού κινήματος. Αυτό το καθεστώς με όλες του τις πτυχές σε ανάπτυξη είναι μέσα στους στόχους μιας τέτοιας πρωτοβουλίας εκ μέρους των τοπικών διοικήσεων εφόσον μπει σε προτεραιότητα το συμφέρον του λαού των Βορείων Σποράδων φυσικά για το οποίο δεν νομίζω ότι έχουν αντίρρηση σε βάθος οι τοπικές διοικήσεις.
Η πολιτική ανάπτυξης της εξάρτησης της οικονομίας του τοπικού λαού των νησιών ειδικότερα από μονοπωλιακούς αγοραίους φυσικά παράγοντες, πολιτική υποταγής και φτωχοποίησης του λαού είναι δυστυχώς η επίσημη πολιτική για το μόρφωμα της «Ε-Ε» η οποία με πολύ σοφία φυσικά εδώ και αρκετές δεκαετίες, οικοδομώντας την εμπειρία της από τις αντίστοιχες προσπάθειες του περασμένου αιώνα στο χώρο ειδικότερα της Ευρώπης, έχει προβλέψει για όσους νομίζουν ότι βρίσκονται ‘βολεμένοι’, να σκάβουν οι ίδιοι το λάκκο των προοπτικών που φαίνεται να προσδοκούν από μια τέτοιου είδους ταχτική των διοικήσεων.
Θα ήθελα λοιπόν να πω πως οι νησιωτικές διοικήσεις με πρώτη ίσως και μάλλον αυτήν της Σκοπέλου, θα μπορούσαν να βρουν χώρο για να εντάξουν μία πολιτική ανάδειξης των διαφόρων πτυχών της αναγκαίας διαμόρφωσης αυτού του έργου τουλάχιστον, πιέζοντας με μεγαλύτερη ένταση τις διοικητικές συνιστώσες του σημερινού κράτους σε όλες τις κατευθύνσεις, πράγμα που θα ήταν ακόμα πιο αποτελεσματικό αν γινόταν συγχρόνως και αντικείμενο των διαφόρων επαγγελματικών σωματείων και λοιπών συλλογικών φορέων των νησιών συνολικά.
Ίσως μάλιστα να διευκολύνονταν το αδιαμφησβήτητο ενδιαφέρον της Δημοτικής αρχής Σκοπέλου η οποία εξ αντικειμένου μπαίνει τουλάχιστον κατ’ αρχήν, μπροστά σε μία τέτοια ταχτική η οποία ΔΕΝ αφορά μόνο το θέμα των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών!
Μετά τιμής
Καραστατήρας Γιώργος
